Planowanie serwerów DNS

Podczas planowania i wdrażania serwerów DNS w sieci należy przeanalizować różne aspekty sieci i wymagania dotyczące wydajności dla wszelkich serwerów DNS, które mają być w niej używane. Poniżej przedstawiono niektóre pytania, które należy wziąć pod uwagę przy planowaniu wydajności serwera DNS:

• Ile stref ma ładować i obsługiwać serwer DNS?
  
  
• Jakie rozmiary ma każda ze stref ładowanych przez serwer w celu obsługi (na podstawie rozmiaru pliku strefy lub liczby rekordów zasobów używanych w strefie)?
  
  
• W przypadku serwera wieloadresowego, ile interfejsów ma być włączonych w celu nasłuchiwania i obsługi klientów DNS w każdej podsieci podłączonej do serwera?
  
  
• Jaka jest oczekiwana ogólna liczba żądań zapytań DNS od wszystkich klientów, które serwer DNS ma odbierać i obsługiwać?
  
  

W wielu przypadkach dodanie pamięci RAM do serwera DNS może w zauważalny sposób zwiększyć jego wydajność. Wynika to z faktu, że podczas uruchamiania usługa serwera DNS całkowicie ładuje wszystkie skonfigurowane strefy do pamięci. Jeśli serwer obsługuje i ładuje dużą liczbę stref, a aktualizacje dynamiczne klientów strefy występują często, dodatkowa pamięć może być przydatna.

Należy pamiętać, że w typowych zastosowaniach serwer DNS korzysta z pamięci systemowej w następujący sposób:

• Około 4 MB pamięci RAM jest używanych, kiedy serwer DNS jest uruchamiany bez żadnych stref.
  
  
• Każda dodatkowa strefa lub rekordy zasobów dodane do serwera DNS zajmują dodatkową pamięć serwera.
  
  
• Dodanie każdego rekordu zasobu do strefy serwera wymaga użycia przeciętnie około 100 bajtów pamięci serwera.
  
  Jeśli na przykład do serwera jest dodawana strefa zawierająca 1000 rekordów zasobów, będzie to wymagać około 100 KB (kilobajtów) pamięci serwera.
  
  

Po określeniu planów dla serwera DNS można zapoznać się z wynikami testów wydajności przykładowego serwera DNS, które mogą zostać zebrane przez zespoły projektantów systemu DNS i testerów w danym środowisku. Ponadto można skorzystać z liczników wydajności serwera DNS, dostępnych w narzędziach do monitorowania, które pozwalają samodzielnie wykonywać pomiary wydajności.

	Ważne
	Powyższe zalecenia nie mają na celu wskazania maksymalnej wydajności ani ograniczeń serwerów DNS. Podane liczby są przybliżone i mogą zależeć od typu rekordów zasobów wprowadzanych w strefach, liczby rekordów zasobów o tej samej nazwie właściciela oraz od liczby stref używanych na określonym serwerze DNS.

W większości przypadków serwery DNS są instalowane na wszystkich kontrolerach domeny. Jeśli jednak istnieją powody, aby nie wdrażać serwerów DNS na każdym kontrolerze domeny, można postępować zgodnie z podanymi niżej wskazówkami w celu określenia, gdzie powinny zostać umieszczone serwery DNS.

Na ogół serwery DNS należy umieszczać w takiej lokalizacji w sieci, która jest dostępna dla klientów w centralnym miejscu. Często najbardziej praktycznym rozwiązaniem jest użycie serwera DNS w każdej podsieci. Przy podejmowaniu decyzji, w jakim miejscu jest potrzebny serwer DNS, należy wziąć pod uwagę kilka czynników:

• Jeśli usługa DNS jest wdrażana w celu obsługi usług AD DS, czy komputer serwera DNS jest także kontrolerem domeny lub może stać się kontrolerem domeny w przyszłości?
  
  
• Jeśli serwer DNS przestanie odpowiadać, czy jego lokalni klienci będą mogli uzyskać dostęp do alternatywnego serwera DNS?
  
  
• Jeśli serwer DNS jest umieszczony w podsieci, która jest podsiecią zdalną dla niektórych jego klientów, jakie są dostępne inne serwery DNS lub opcje rozpoznawania nazw, jeśli połączenie trasowane przestaje odpowiadać?
  
  

Jeśli na przykład sieć lokalna z obsługą routingu jest wyposażona w szybkie i dość niezawodne łącza, jeden serwer DNS może być zastosowany do większego obszaru sieci, obejmującego kilka podsieci. Jeśli w jednej podsieci występuje duża liczba węzłów klienckich, warto rozważyć dodanie więcej niż jednego serwera DNS, aby zapewnić możliwość wykonywania kopii zapasowej i pracy awaryjnej, jeśli preferowany serwer DNS przestanie odpowiadać.

Przy ustalaniu liczby potrzebnych serwerów DNS należy ocenić wpływ transferu stref i ruchu wynikającego z obsługi zapytań DNS na wolniejsze łącza w sieci. Chociaż system DNS został zaprojektowany w celu zmniejszania ruchu wynikającego z emisji między podsieciami lokalnymi, generuje między serwerami i klientami pewną ilość ruchu, który należy przejrzeć, szczególne kiedy serwery DNS znajdują się w środowiskach sieci lokalnej (LAN) lub sieci rozległej (WAN) ze złożonym routingiem.

Należy wziąć pod uwagę wpływ transferu stref na wolniejsze łącza, takie jak używane zazwyczaj do połączeń w sieciach rozległych (WAN). Wprawdzie usługa serwera DNS obsługuje przyrostowe transfery stref, a klienci i serwery DNS mogą buforować ostatnio używane nazwy, ale zagadnienia dotyczące ruchu mogą mimo to stanowić czasami problem, szczególnie wtedy, gdy dzierżawy protokołu DHCP (Dynamic Host Configuration Protocol) są skracane, w wyniku czego aktualizacje dynamiczne w systemie DNS są wykonywane częściej. Jedną z możliwości zapewnienia obsługi lokalizacji zdalnych za pośrednictwem łączy WAN jest instalacja serwerów DNS w tych lokalizacjach w celu udostępniania usługi DNS tylko do buforowania.

W większości instalacji należy stosować przynajmniej dwa komputery serwerów obsługujących każdą ze stref DNS, aby zapewnić odporność na uszkodzenia. Ustalając ostatecznie liczbę serwerów, należy najpierw ocenić niezbędny poziom odporności na uszkodzenia w danej sieci.

Kiedy w środowisku małej sieci LAN z jedną podsiecią jest używany tylko jeden serwer DNS, można skonfigurować ten serwer w taki sposób, aby symulował obecność w strefie dwóch serwerów: podstawowego i pomocniczego.